Hier had een stukje moeten komen over de voorbereiding op deze wandeling, de routes die ik vooraf gelopen zou hebben, het inlopen van de schoenen… Helaas: voornamelijk door drukte op het werk heb ik na de Vierdaagse van Nijmegen geen tijd meer gehad om te trainen voor deze tocht.
Zelfs het inlopen van mijn nieuwe wandelschoenen is niet meer gelukt, dus besloot ik de 80 maar op mijn oude Lowa’s te lopen. De zolen daarvan zijn weliswaar versleten, maar ze zitten nog altijd als gegoten. Dit wordt dus mijn eerste tocht langer dan 45 kilometer en de eerste keer dat ik in het donker loop…
Inschrijving
De 80 van de Langstraat begint en eindigt in Waalwijk. Het is een Kennedymars: een wandeltocht van 80 kilometer, die je binnen 20 uur moet volbrengen. De tocht startte dit jaar op zaterdag 10 september om 20:00 uur en eindigde op zondag 11 september om 16:00 uur. Het inschrijfgeld bedraagt €27,50 bij inschrijving voor 1 september of €37,50 bij inschrijving daarna. Aanmelden kan tot op de dag van de start. Deelnemers vanaf 16 jaar mogen zelfstandig deelnemen, deelnemers tussen de 12 en 16 jaar alleen onder begeleiding van een volwassene.
Voor de kinderen wordt er ook een mini-80 georganiseerd: een wandeltocht van 5 kilometer op zaterdag om 14:00 uur met leuke activiteiten onderweg. Voor wie 80 kilometer te veel van het goede vindt, is er de Midi-80, welke start op zondagochtend om 5:00 uur. Dit jubileumjaar is deze 40 kilometer, normaal gesproken 30 kilometer.
Voorplakken
Er is een mogelijkheid om zaterdag voor aanvang van de tocht preventief je voeten te laten tapen door een deskundige EHBO-er (tegen een vergoeding van €12,50). Aangezien ik zelden last heb van blaren, heb ik hiervan geen gebruik gemaakt, maar het kan zeker handig zijn.
Tassentransport
Het gratis tassentransport maakt de tocht een stukje makkelijker: bij de start mag je een tas inleveren, met daarin bijvoorbeeld reserveschoenen en -sokken, extra kleding en verzorgingsproducten voor je voeten of een pet die je pas nodig hebt zodra overdag de zon gaat schijnen, en waarin je na de nacht eventueel je reflecterende kleding en lamp kunt opbergen. Deze tas moet stevig zijn en goed sluiten, maximaal 35x35x70 cm zijn en mag niet meer dan 5 kilo wegen.
Vrijwilligers brengen de tassen naar alle hoofdposten (om de 15 à 20 km), waar de tassen steeds gesorteerd liggen op startnummer en je door vrijwilligers worden aangereikt. Nadat je bij een post geweest bent geef je zelf je tas weer af bij de tassentransportbus, waardoor je tas altijd op tijd weer bij de volgende post is. Na de laatste post wordt de tas ook keurig voor je naar de finish gebracht. Deze service geldt alleen voor de deelnemers aan de 80 van de Langstraat, voor de Mini 80 en Midi 80 is geen tassentransportservice.
Toiletten
In elke plaats waar je doorheen komt zijn toiletten en ook op de hoofdposten zijn toiletten te vinden. Ook is op de grote posten EHBO en blarenprik-service te vinden.
Eten en drinken
Eten en drinken hoef je niet mee te nemen; dit wordt verzorgd door de organisatie en is bij het inschrijfgeld inbegrepen. Elke 5 kilometer is er een post, waar koffie, thee, water en soms ook fris geschonken wordt. Op de kleine posten zijn er o.a. koeken en tomaatjes te krijgen, op de grote posten zijn er belegde broodjes, bouillon en fruit.
App
Via de 80-app kunnen vrienden en kennissen je volgen. Ook kun je zelf zien hoe ver je al gelopen hebt en waar de posten en toiletten staan. Deze app kun je downloaden voor Android & Apple
De 80 van de Langstraat: Mijn ervaring
Zaterdagavond stond het te miezeren. Wandelaars verzamelden zich onder de schaduwdoeken, dicht op elkaar om toch maar droog te blijven. Voor de start werd een warming-up georganiseerd, waarmee de spieren alvast lekker op temperatuur konden komen. Vlak voor 20:00 uur werd het droog en dromde iedereen bij elkaar voor de startstreep. Na een woordje van de burgemeester en van de voorzitter van de 80 werd gezamenlijk afgeteld en om klokslag 20 uur gingen we van start.
Meteen na de start stond Mandy, een vriendin en oud-collega, me enthousiast toe te juichen, supergezellig! Haar enthousiasme werkte aanstekelijk; met zo’n high-five en een bemoedigend ‘Je kunt het!’ ga je nog vrolijker van start.
Al lopend viel het me op dat veel mensen met tweeën of in een groepje lopen. Hierdoor heb je als eenzame loper minder snel aanspraak van andere lopers, dus lopen met een maatje is wel gezelliger. Wel staan er veel mensen langs de kant die je bemoedigen, toejuichen en al vanaf de eerste meters voor je klappen; je bent er toch maar aan begonnen! Veel straten zijn versierd met vlaggetjes, kortom: die eerste kilometers vliegen voorbij.
Langzaam zagen we het donker worden. Ik kwam een andere loper tegen die ook in haar eentje liep en we hebben een stukje samen gelopen en gekletst. Helaas liepen onze looptempo’s niet gelijk en besloten we wat later om toch elk ons eigen tempo aan te houden, maar het was een gezellig stukje!
De eerste toiletten had ik gemist; wat was ik blij toen ik die na 2 uur lopen wel zag… Bij de posten (kraampjes langs de weg) werden we verwend met koffie/thee/water, fris en koeken, wat een verwennerij! Ook Mandy stond weer langs de kant, samen met haar moeder en met een tas vol lekkers. Ze liep een stukje met me mee, waarna ik, na een dikke knuffel, weer enthousiast doorging. Dat geeft toch een oppepper, als er iemand speciaal voor jou naar de 80 komt!
Bij de eerste grote post keek ik mijn ogen uit: wat werd er goed voor de lopers gezorgd! Tassen, die vervoerd werden met het tassentransport, stonden te wachten, netjes gerangschikt op startnummer; er waren schone toiletten, voldoende stoelen voor iedereen om even te rusten, je kreeg drinken, bouillon en broodjes kaas of ham en de EHBO was al druk bezig met het doorprikken van de eerste blaren. Ook daar geen lange wachtrijen; iedereen werd snel geholpen. We werden wel in de watten gelegd.
Overal langs de kant werden vuurtonnen aangestoken, wat een gezellige sfeer gaf. Ook in het donker stonden er nog veel mensen langs de kant en werd ik van alle kanten aangemoedigd. Natuurlijk kwam ik mijn oud-collega nog verscheidene keren tegen met steeds evenveel enthousiasme. In een doorkomstdorp was alles versierd in het thema van Max Verstappen. Prachtig, dat die mensen daar zo’n werk van gemaakt hebben!
Na een uur of 2 ‘s nachts werd het langzaamaan stiller langs de kant. Sommige stukken liepen we door het buitengebied, waar het niet altijd even goed verlicht was. Behalve donker, was het ook mistig, waardoor je soms even geen hand voor ogen zag. Ik had geen zaklamp bij me; dat was achteraf gezien toch wel makkelijk geweest. Ook de vermoeidheid sloeg toe in de loop van de nacht.
Op de posten had ik even aanspraak, maar de rest van de tijd liep ik in mijn eentje. De deelnemers liepen zo ver uit elkaar, dat ik in het donker soms hele stukken geen andere wandelaars zag. Het was goed opletten om de richtingsbordjes niet te missen, anders zou het wel een heel lange tocht worden… Ook merkte ik dat de tocht inmiddels langer werd dan ik gewend was; mijn schenen, bovenbenen en rug begonnen zeer te doen en mijn tempo werd steeds wat minder hoog.
Wat was ik blij toen het weer licht werd en in de weides de koeien langzaamaan zichtbaar werden in de mist. Ook de andere wandelaars waren weer te zien en bleken vaak maar enkele tientallen meters van me verwijderd, maar doordat iedereen zo stil was geweest tijdens het lopen, hadden we elkaar niet eens opgemerkt. Het viel me op dat er, ondanks dat het licht was, nog geen toeschouwers langs de kant stonden. Medewandelaars wisten me te vertellen dat hier de zondagsrust eerbiedigd werd.
In de loop van de ochtend stonden er steeds meer toeschouwers langs de kant. Bij een hoofdpost werden we verwend met broodjes kaas of ham en worstenbroodjes. De laatste paar uren waren wel zwaar; mijn lichaam liet duidelijk weten dat ik echt meer had moeten trainen. Ik liep een stukje samen met twee mannen, waarvan één het erg zwaar had. Gedeelde smart is halve smart, dus zetten we er samen de schouders onder. Iemand anders op kunnen beuren, geeft je ook weer nieuwe energie. Toen zij naar familie gingen die langs de route stonden, liep ik verder in de hoop dat ook zij de tocht uit zouden lopen.
En dan loop je eindelijk Waalwijk weer binnen… Wat was ik blij toen de finish in zicht kwam. In heel Waalwijk werd overal langs de kant geapplaudisseerd en werden felicitaties geroepen, en ‘Kom op, dat laatste stukje red je ook nog wel!’ Na 80 kilometer ligt daar een rode loper en wordt iedere wandelaar persoonlijk omgeroepen en door de organisatie vereeuwigd op de camera (een foto die je naderhand gratis kunt downloaden).
Natuurlijk stond Mandy me ook hier weer toe te juichen, maar ook mijn vader en mijn man en zoontje stonden bij de finish. Na de felicitaties, kussen en knuffels mocht ik trots mijn medaille in ontvangst nemen en een oorkonde met mijn doorkomst- en finishtijden. Wat een belevenis en wat ben ik trots op mezelf!
Heel veel dank aan alle vrijwilligers: de organisatie, de verkeersregelaars, de EHBO, degenen die eten en drinken uitdeelden op de posten, het tassenvervoer en alle mensen die ik nog vergeten ben: een welgemeend dank jullie wel. Zonder jullie zou de 80 van de Langstraat niet mogelijk zijn. Jullie hebben er een fantastisch evenement van gemaakt!
Voor wie hier enthousiast van wordt: de volgende 80 van de Langstraat is op zaterdag 9 en zondag 10 september 2023.
